Zomerblog: Francofiel voor drie weken

De grootste reclamespot voor toeristisch Frankrijk, beter bekend als de Tour de France, is zijn laatste week ingegaan. Ruim drie weken lang ziet de tv-kijker zwoegende en zwetende fietsers dagelijks door een fantastisch Frans landschap ploeteren.
En juist dat landschap, daar gaat het mij om. De camera’s van de Franse nationale tv zoomen naadloos in op romantische kasteeltjes, eindeloze velden met zonnebloemen, terwijl onderweg historische dorpjes worden aangedaan in de categorie ‘pittoresk in de overtreffende trap’. De man die bij de Tour de route uitzet, schijnt er zelfs speciaal op te letten dat de beelden goed overkomen.

Naast de beelden op tv is Radio 1 de nationale Tour de France zender, met voor de gelegenheid een extra dosis Franstalige muziek. Tussen de verslagen uit het peloton klinkt muziek van Michel Sardou en Michel Fugain. Het maakt me niet uit. Al draagt iemand de namen uit het telefoonboek van Parijs voor, ik ben verkocht. Ik wil naar Frankrijk en kom nooit meer terug.

Idee
Jammer alleen dat het steeds over fietsen gaat. Natuurlijk, zonder fietsers geen Tour de France en dus ook geen leuk toeristisch programma. Misschien een idee voor de NOS: maak bij de tv-uitzending twee geluidskanalen, eentje met sportieve informatie over de Tour, en eentje met toeristische informatie over al het moois dat de kijker onderweg te zien krijgt. Naar believen in te schakelen. Geloof me, de kijkcijfers gaan met sprongen omhoog.

Volgens kenners hebben we dit jaar te maken met een saaie Tour de France, waarbij de winnaar bij voorbaat al vaststond. Mij kunnen ze alles wijsmaken. Ik hoorde laatst in een radioverslag dat een van de renners van de Tour van dit jaar luistert naar de naam Pierre Latour. Ik dacht even dat het een typetje van André van Duin was, maar die man blijkt echt te bestaan.

Positief
Heeft de Tour de France een positief effect op het aantal mensen dat Frankrijk bezoekt? Harde cijfers zijn daarover niet bekend, maar zo’n reclamespot van drie weken zal z’n effect niet missen.
Over het nut van andere sportevenementen voor de toerisme-industrie van een land heb ik wel m’n twijfels. Vlak voor in 2016 de Olympische Spelen in Rio de Janeiro plaatsvonden, werd de stad aangeharkt om de armoede en criminaliteit te verhullen. Anno 2017 is Rio weer de puinhoop die het altijd was en wordt de bevolking aan haar lot overgelaten. Van een spin-off effect voor het toerisme, en indirect voor de bevolking, is weinig terechtgekomen.

Hetzelfde
Hetzelfde geldt voor voetbal. Overheden geven miljoenen uit om een kampioenschap binnen te halen, al dan niet via steekpenningen, maar na afloop is er geen hond die nog naar het organiserende land afreist om daar de toerist te gaan uithangen. Qatar zal er straks na het WK voetbal in 2022 over mee kunnen praten.
Over Wimbledon zal ik het niet hebben. In toeristisch opzicht is tennis een ramp. Saaie banen met gras, gras en nog eens gras. De spelers zijn nog te bedonderd om even een balletje te gaan slaan op een plein van een historisch dorp verderop.

Maar de Tour de France is van een heel andere klasse. Het maakt dat je op een roadtrip door Frankrijk wilt om de geheimen van het land te ontdekken en stokbrood te eten en vin rouge te drinken. Drie weken per jaar ben ik Francofiel. Ik weet het nu al zeker: volgend jaar kijk ik weer…