Column: jaaroverzicht 2022 (met truffelsmaak)

Het intershoppum tussen Kerst en Oud & Nieuw kent zo haar eigen tradities. Enerzijds retourneren we en masse de niet geslaagde kerstcadeaus (ah, wat lief…heb je de bon nog?) en aan de andere kant staan we allemaal in de rij voor de volgende culinaire consumeerorgie aan een rijkelijk gedekte dis vol pretentieus duurbetaald dierenvoer. Ik heb het natuurlijk over truffels. ‘Heeft u ook iets te eten zonder truffels’ vroeg ik de Albert Heijn meneer en die bestierf het bijna. Ik haat truffels, het moge duidelijk zijn. Het was en is varkensvoer.

Het is niets voor mij, in de middeleeuwen stond de truffel ook terecht bekend als werk van de duivel. Zoals bekend helpen varkens, overigens alleen de vrouwtjes, mee met het speuren naar dit culinaire goud. Deze varkensdames doen dit omdat zij de truffelgeur herkennen aangezien deze ruikt naar de hormonale paringsgeur van het mannelijke varken. De beer. Dat eet u dus straks, varkensviagra! Een belangrijk reisadvies: mocht u in varkenrijke omgeving het jaareinde vieren, pas dan op dat u niet besprongen wordt door een hitsige zeug op zoek naar die naar geile beer ruikende truffels op uw bordje.

Alcoholisme

Een andere leuke traditie in deze periode van toegestaan alcoholisme en onderdrukt verlangen naar een middagje alleen is uiteraard het jaaroverzicht. Laat ik eens een poging wagen en u meenemen door 2022. Het eerste is toch wel het drama geheten Oekraïne. Hoewel ik ook wel een kentering zie. Hadden we opeens een verdraaid handige manier om op een gewetensvolle manier de overvolle kledingkasten te legen voor de vluchtelingen, blijken de Oekraïners – nu ze eenmaal hier zijn – zelf kleding te hebben. Nog leuke ook. Laten we wel zijn, een beetje Nederlander dacht dat de vluchtelingen eventjes zouden komen in gerafelde merkloze vodjes dat door oude omaatjes in vormloze patronen uit de Russische Burda van 1953 in elkaar gebreid was. Dat was de stille gedachte: een paar maandjes komen buurten, onze bovenmenselijke hulp accepteren maar dan weer wegwezen naar het oude kolenhok. Maar nee hoor, het duurt maar, de gasrekening en nou ja, u weet wel. ‘Moekraïne’ noemde mijn wederhelft deze Nederlandse gemoedstoestand.

Amir

Dat heeft natuurlijk alles te maken met de verschrikkelijke inflatie, hot item nummer twee in het jaaroverzicht. Laatst vroeg mijn Foster Parents-kindje Amir uit Bangladesh wat dat precies is, die tegenspoedtsunami geheten inflatie. ‘Amir’, zei ik ‘Stel je voor dat je een jaar lang moet werken in de kledingfabriek voor alle spullen die ik per maand koop die ik eigenlijk niet nodig heb, en dat jij daar dan opeens niet één maar drie jaar voor moet werken!’

‘Ja, mooi kut’ zei Amir, elf jaar oud.

Werken?

Ach ja, werken. Topic 3. Miljoenen mensen zijn van de arbeidsmarkt verdwenen en niemand weet waar ze zijn. Ik wel. Ze zijn allemaal life coach geworden. Life coach ben je als je van je eigen leven een zooitje maakt en dan mensen toch tegen betaling, maar zonder fatsoenlijke opleiding, gaat adviseren wat ze moeten doen met hún leven. En dit tot in den treure toe gaat herhalen op Linkedin. En dit tot in den treure toe gaat herhalen op Linkedin. En dit tot in den treure toe gaat herhalen op Linkedin. Afijn, als een potentieel gestopte alcoholist bij wie je een STAP-cursus ‘Nuchter het nieuwe jaar in!’ – twaalf lessen en keigezellige eindborrel – kunt volgen.

Het goede nieuws

Ah ja, ik grap, een beetje. De laatste etappe in onze Tour de 2022 is toch wel dat we weer kunnen reizen. Het jaar 2022 is het jaar van de toeristische comeback. Ik heb er geen NBTC of UNWTO cijfers voor nodig. De eigen reislust bracht mij onlangs naar het regenwoud van Costa Rica. Een dik-beboste heidense bedoening met grotesque spinnen, giftige slangen, vier soorten bloed-irritante apen, veel te grote mieren, spiedende adelaars en wat al niet meer. Dit was reizen pur sang, dat verslavend gevoel met verhoogde kans op avontuur. En onbekende ontmoetingen.

En die kwam ook. Als Freek Vonk sloeg ik mij door het oerwoud-pad totdat ik opeens een medemens zag. Een best oude man stond daar hevig gesticulerend in volledig Jack Wolfskin outdoor-survival pakje naar het junglegewas te kijken. Daar was wat! Zijn even kekke ‘je bent zo jong als je je voelt’ edoch dik zestigplus-echtgenote kwam in hetzelfde outdoorpakje aansnellen en riep heel, heel erg, hard:

WAS HAST DU GESEHEN? …WASCHBÄREN ODER AFFEN?…

En toen wist ik, het toerisme is weer helemaal terug. Hoera.