Column: Afscheidstoerisme

Onlangs viel de naam Karel Werdler in een gesprek. Voor diegenen die naam niet kennen: Werdler had een lange carrière in de reisbranche waarvan een significant deel als toeristisch docent. Ik schrijf helaas verleden tijd want deze geliefde reisbranchegenoot is ons afgelopen juni 2022, te vroeg, ontvallen. Opleiders, docenten en andere kennis-overdagers moet je sowieso koesteren.

We kenden elkaar niet heel goed maar ik heb zelf altijd genoten van zijn ‘ABC van de reiswereld’, een rubriek waarin Werdler in 26 columns meer dan 100 soorten toerisme heeft beschreven, ergens rond 2014 in TravMagazine. Dus toen zijn naam opeens weer viel in een gesprek, ergens in een prachtige feestzaal in het hartje van Manhattan (dat kan toch minder om herinnerd te worden), moest ik daar even later terug wandelend naar mijn hotel over nadenken.

Want aan de start van de grote Covid-ellende moest ikzelf afscheid nemen van een van mijn belangrijkste leraren, mijn dierbare, mijn vader, en met een mooie 85 had ik daar moeite, maar ook vrede mee. Zoals toenmalig al eens beschreven was het plan zijn as uit te strooien in het zuiden van Frankrijk.

Maar ja, Covid. Mijn asvormige vader ging voorlopig helemaal nergens heen. Hoewel de crematorium-mensen op fluisterende begripvolle wijze zijn urn keihard trachten te upsellen naar iets van tin of platina met een gratis as-medaillon-setje, zijn we thuis altijd wars geweest van dit doods decorum. Nee, gewoon, het instapmodel, een soort loden blik, formaat cornflakesdoos maar dan met gewicht van drie bakstenen.

Twee jaar wachtte mijn vader op vertrek tussen de winterse kleding, sjaals, mutsen en handschoenen, lekker knus dacht ik zelf. Misschien in de zomer wat warm maar als je net uit de pizza-oven komt, zo dacht ik, zal dat ook wel weer meevallen. Wie denkt dat ik nu wat ver gaan, mijn broer en ik lieten hem altijd weten bij voorkeur levenloos in de Amsterdamse gracht te gooien om echt kosten te besparen, en daar konden we met zijn drie hartelijk om lachen.

De A van afscheidstoerisme dus. Bij de bagagecheck op Schiphol moest de trolley natuurlijk meteen open. ‘Mag ik even kijken?’. Bij de overhandiging van het tasje met cornflakes kwam tot mijn verbazing wat as vrij, waarschijnlijk overgebleven bij het vullen. Ik moest er wel om lachen, dat binnen het afscheidstoerisme de toerist er rekening mee dient te houden dat een minuscuul deel van de overledene almeteen de hele wereld over gaat via de bagagebakken en daaropvolgend jassen en tassen van de reizigers na je.

De volgende dag, 14 januari 2023, op de dag twee jaar na ons afscheid, kon ik dan eindelijk voor de nodige afsluiting zorgen. Binnen de A van afscheidstoerisme vergaat dan alle humor; ik was een tikje emotioneel, stil, en ik zag in alles een teken van boven. De zon scheen en de huurauto werd kosteloos geüpgrade van een sardienblikje met wielen naar een dikke Audi. Even later stond ik aan het strand en nam het afscheid dat ik hem zo graag wilde geven. Het was mooi, en goed zo.

Die avond, het sentiment naar dankbaar en vrolijk, was het uiteraard wel tijd voor wijn. En zomaar, een zeldzaamheid, kregen we bij een geliefde wijnbar een halve maaltijd aan gratis hapjes bij onze fles rosé. Kaasjes, olijven, Corsicaanse lonzu, pate de campagne, ga zo maar door. Zomaar en niet op de rekening en ook geen fout. Bij de A van Afscheidstoerisme is er meer tussen hemel en aarde. Proost heren.