Het afgelopen zonnige schaatsweekend had niet mooier geschilderd kunnen worden door Van Gogh of Da Vinci, Bach had er niets meer van kunnen maken en Shakespeare zag dat het goed was. Het betrof niet sec een mooi winters weekend met ijsplezier, nee dit was een vermoeide samenleving die een collectieve zucht van verlichting sloeg. Blij voor onszelf even het huis uit te komen, een momentje aan iets anders te denken. En misschien nog blijer voor de kinderen die buiten horen te spelen of met elkaar de hort op kunnen te gaan, van welke leeftijd dan ook. De zinnen verzetten, de batterij opladen, nieuwe perspectieven zien vanuit hoeken waar je doorgaans niet komt.
Truffel
Het was, heel even, vakantie. Een reis naar plekken die normaal niet lopend toegankelijk zijn. En eens te meer het argument om aan te tonen dat Nederland er doorheen zit, en de wijde wereld in moet. Ik heb er een hekel aan als daar lichtvoetig over wordt gedaan, alsof reizen een soort luxe truffel is om te schaven over de pasta. De dure truffel die weliswaar zeer smakelijk is, maar niet per se op de pasta hoeft, toch, zo klinkt het bijna beangstigend collectief Calvinistisch vanuit Den Haag. Reizen en vakantie een onnodige luxe? Reizen is niet de truffel op de pasta maar de pasta zelf, noodzakelijke voeding voor de ziel en geest. Dat hebben we afgelopen weekend gezien, voor even de voorbode van het licht aan het einde van de tunnel.
Retour
Het heeft, vrees ik, ook niet zo veel zin me nu kwaad te gaan maken over van alles en nog wat dat zand in de raderen gooit op die route naar reizen; de domheid van politici, BN’ers en bepaalde media, de irritatie-opwekkende meningen van sommige reiscollega’s die heel zelfzuchtig een WC-eendje opvoeren, het weinig collectief en altruïstisch denken van best wel veel Nederlanders. Het is negatieve energie en dat is slecht voor een mens. Want ik denk dan maar, dit zijn de laatste loodjes. De laatste paar maanden, misschien iets langer, maar in ieder geval de laatste akte naar een retour naar een meer menselijk bestaan. Dat voelt enerzijds als het kreunende krakende einde van een barre schaatstocht, om in het thema te blijven, maar anderzijds ook als het laatste half uurtje van een verschrikkelijke vier uur durende opera. Dat houdt je ook nog wel vol in je rode pluche stoel. Nog even en je mag naar buiten, een lekker idee.
Wegwezen
En dan? Wegwezen. Ik denk dat ik de enige niet ben die op springen staat om in het vliegtuig te stappen. Eenmaal gevaccineerd ben ik ook geneigd te denken, als de reiscodes niet snel naar geel of groen gaan, dat elke reis een noodzakelijke reis is, oranje of niet. Ik word gek anders, en dat meen ik een beetje. Ook hier denk ik dat ik niet alleen sta. Zie het maar een beetje als afgelopen weekend, met alle regels die het ijsplezier moesten ‘reguleren’. Maar je zag het: als er eenmaal ijs ligt, gaan we weer. Ook in de zomer als het ware, welk advies daar ook wordt geopperd. Gewoon met een beetje boerenverstand kom je ook ver. Want naar buiten zullen we gaan…
