Hoe kunnen we 2020 het beste omschrijven? Een jaar lang onophoudelijk regen? Alsof de koffieproductie sinds maart heeft stilgelegen? Al maanden niet verder kunnen komen in level 3 van Boe Boe Boerenland in Super Mario World?
Of om het bij kerst te houden: het moment dat Emma Thompson in ‘Love Actually’, de beste kerstfilm aller tijden, die verschrikkelijke Joni Mitchel CD krijgt waar ze de eerder gespotte dure broche verwachtte. Maar die had haar man, wijlen topacteur Alan Rickman, gekocht voor de jonge sexy stoeipoes op werk. Dude. Auw. Dat zou 2020 allicht samenvatten.
Ik denk dat het niet genoeg is. Het jaar 2020 ziet eruit als een clown met uitgelopen make-up en plukjes oranje haar, een jaar dat smaakt naar een zongedroogde kippencarpaccio. Op zich terecht is er dan altijd wel iemand die stelt dat het altijd nog erger kan, maar dat neemt niet weg dat je best een keer een oude asbak door het raam mag gooien of zo. Die ene vaas van je schoonmoeder te pletter smijten en de kat de schuld geven. Het mag echt.
Het is niet alleen maar de dagelijkse lottotrekking met Covid-getallen of het feit dat wij – de niet verongelijkte massa die zich aan de regels houdt – wordt gestraft door het klein hardnekkig percentage Covidioten die dat niet doen. En natuurlijk is er de bijtende economische tegenwind in onze en andere branches veel slachtoffers heeft gemaakt, terwijl wij allen ondanks alle goede intenties ook wel puntjes weten te noemen hoe dat toch een beetje voorkomen had kunnen worden, zeker op Europees niveau. Maar het is ook vooral het gevoel dat je een jaar kwijt bent. Een jaar ontdaan van elke menselijke emotie anders dan angst met een vleug verveling. Niet reizen, niet samenkomen, geen handen vasthouden, geen nieuwe ontmoetingen, een laag niveau van menselijkheid. Ik ben er klaar mee. Kijk niet raar op als ik drillrappend naakt over de grachten ga rennen als het niet snel verbetert.
Ah, ‘verbetert’, ja, mijn kerstwens. Rest ons nog een zware taak: even volhouden. De zomer van 2021 tekent zich nu al af als de 21e eeuwse ‘summer of love’. Ik zou er als werkgever maar rekening mee houden dat er in het voorjaar van 2022 enorm veel baby’s geboren worden die Love, Joy en Happiness heten. Niet in de reisbranche per se want jullie hebben het deze zomer veel te druk. Lekker heel erg druk. Daar hoop ik op. En je mag altijd hopen.
Daarom moet je het jaar maar zo gezellig mogelijk afsluiten met extra cadeautjes voor de kinderen, de gourmetschotel van de AH, niet de ALDI, en veel echte champagne om zo gepast 2020 de deur te wijzen. Ik doe dat zelf symbolisch. Ik ga deze vakantie Die Hard kijken, de beste kerstactiefilm aller tijden. Hier komen we, naast Bruce Willis, weer acteur Alan Rickman tegen als crimineel Hans Grüber. Spoiler alert: hij dondert aan het einde van de film van de top van wolkenkrabber Nakatomi Plaza. Zal ‘m leren, overspelig rot-2020 met die zeik-cd. Yipiekayay. Fijne kerst en vooral een dijk van een mooi, gezond en reislustig nieuwjaar.
