De 3-klapszoen is dood, lang leve koning(in) knuffel! Zonder enige vorm van verdriet moet ik u met vreugde laten weten dat wij heden in alle stilte afscheid hebben genomen van de welbekende Nederlandse drievoudige zoen op de wang. Borrels, famtrips, beurzen en andere bijeenkomsten zullen nooit meer hetzelfde zijn. Links, rechts, links, en wat gebrabbel in de oorschelp, het is voorbij. We zijn vrij.
De condoleances, excuses… felicitaties vanuit het buitenland stromen binnen. ‘Never again, this ‘we do three kisses in Holland, because it is free hahaha’ nonsense‘ tweette Joseph Biden met #soccer. President Macron kwam zelfs persoonlijk vanuit Parijs naar Amsterdam om ons te feliciteren. ‘Deux bisous, comme chez nous, jamais trois! Vous n’avez qu’à faire ce que nous disons, comme avec KLM‘ sprak hij triomfantelijk in de Ridderzaal.
Ladies first
Uiteraard heb ik zelf onderzoek gedaan. Ik kan hier wel van alles beweren, maar dit is geen makkelijke trendwatcherij, noch een staaltje voodoovoorspellerij. Nee, ik zag het anti-virus tegen dit kleffe kwaad al in 2021 langzaam opkomen. Uit het niets zagen, als eerste, de dames de voordelen van de Corona anderhalvemeter-samenleving. Even zwaaien, een buiginkje kon ook, duimpje omhoog, maar alsjeblieft – eindelijk – niet meer dat vreselijke gezoen. Ik heb navraag gedaan bij de beheerder van de appgroep ‘alle vrouwen van Nederland’ en het blijkt dat zij een kleine enquête heeft gehouden onder de leden en dat 100 procent met instemming heeft gereageerd op het voortijdig einde van natte wangklapper. Honderd, niet 99,9, nee allemaal! Dat zijn cijfers waar Kim Jong-Un van droomt!
Bewijs
Ik zocht naar meer bewijs. Proefondervindelijk moest ik meer weten. Je bent reisjournalist of niet. Op ons evenement TravDay heeft u mij allicht niet gezien want op gezette tijden ging ik verkleed als conducteur door de Rijtuigloods, waar de vele oude treinstellen een perfect decor vormden voor mijn microbiologisch onderzoek. Oude vrienden is wat anders, maar hoe reageert soort A als deze soort B na een wat langere tussenliggende periode tegenkomt, doorgaans als een naamloze herinnering van een studiereis van lang geleden. Goed volk, zoveel weten ze als reissoortgenoten dan nog van elkaar, maar hoe elkaar anno 2023 te begroeten? Toch weer de kleffe Dutch kissy triple? Of even aan elkaars oksels ruiken, een ellenboogje? Ik sprong van treinstel naar treinstel en zag veel geschudde handen, hier en daar een boks en een duidelijke Darwinistische noviteit waarover later meer. Maar zeker geen LWI, nul cases Lip-Wang Interactie.
Overdenkingen
Ik zocht een stil plekje in een verlaten rijtuig en overdacht de observatie. Was het dan eindelijk zover? Die intermenselijke hellegang van vele split-seconde overdenkingen. Iedere keer weer met dat gezoen: wie begint, niet te dicht bij het oor, zeker niet te dicht bij de lippen, al helemaal niet half op het oor, yes, we all have been there, oh damn, heb ik wel deo op, flossen doe ik al niet maar jezus, mondwater is geen tandpasta, leer dat nou eens. En hierna moet ik nog 14 keer…o dios mio.’ Dus: waren we na covid-20 ook verlost van dit virus?
Slotsom
Ik moest naar Schiphol voor de bevestiging van mijn thesis, toch het Wuhan van het Zoen-3 virus. In Freek Vonk camouflagekleding ging ik afwachten achter de namaakplanten om met mijn verrekijker een studiereisgroep te spotten. Ik had al snel beet, ze zijn in het seizoen. Op fluisterstem voorzag ik de wildlife-video van commentaar:
‘Daar zien we de reisagente bij de bagageband, wachtend op de koffer. Gezellig keuvelt zij met haar vrouwelijke en mannelijke reisgenoten. Zie u dat kijkers? Na enkele dagen samen op de zonnige bestemming is toch een leuke band ontstaan, elkanders sociale media zijn aaneengesloten. Toch zie je haar met een half oog kijken naar de band. Thuis in een joggingbroek op de bank met een broodje kaas zie je haar denken. Aah, beste kijkers, let nu op, de koffers verschijnen. De roedel reisagenten begint te bewegen, er is opwinding, alsof het voedertijd is. Het afscheid is aankomend, wat gaat er gebeuren binnen de species? Ahh, ja, een beweging van een drieklapzoen…nee, nee, nee, het is een knuffel! Wee hebben een echte knuffel mensen! Ooh, het geknuffel gaat los. Als een school donzige troetelbeertjes hobbelen de reisagenten naar elkander voor vriendelijke woorden en een voorzichtige teddybeer-esque omhelzing. Darwin, beste luisteraars, heeft gesproken: het zijn niet de sterksten die overleven maar die soorten die zich het beste aanpassen aan de veranderde omstandigheden! Geen enkele zoen mensen, geen enkele! We huggen, we huggen, Jaaaaaaa! Jaaaaaaaaaaaaaa.’
