Ik ben uiteraard bijzonder blij dat de EU weer beter bereisbaar is, maar toch loop ik melancholisch door de stad. Uiteraard ben ik meteen op pad gegaan, een weekje roadtrippen in omringende landen, en al eerder even kort naar Spanje. En er komt zeker nog een weekje Mediterrane Zee. Pakken wat je pakken kunt, toch? Maar toch…
Al lopend in mijn stad Amsterdam is er, zoals een heel mooi liedje gaat, ‘een sterk verlangen in mij…’. En dan niet naar de ‘stad aan Amstel en IJ’ maar juist naar ver avontuur, reizen met de net wat grotere R, naar iets exotisch aan de andere kant van de wei. Ik heb geen heimwee, ik heb verwee.
Dat is ook niet moeilijk in Mokum. De stad telt vele culturen, de een wat beter bekend dan de ander, maar je kunt al wandelend een mooi mentaal wereldreisje maken. In de Kinkerstraat is sinds kort een Georgisch koffietentje geopend, en ze verkopen er verse ‘dumplings’ die ‘khinkali’ heten, en erg lekker zijn. Georgië stond, en staat, erg hoog op mijn lijstje en ik wil het graag combineren met Armenië. Met dat soort onderzoekjes vul ik mijn vrije uren, het ontspant me en geeft me levenslust tegelijk. Dan loop ik door en heb je Seoul Food, een klein Koreaans streetfoodtentje, en dat is een culinair pareltje. Dan denk ik aan mijn bezoek aan Seoul waar ik al snel een beetje verliefd op het land werd, en sindsdien mij heb verdiept in het (goede!) Koreeanse Netflix aanbod aan films en series. Ik kijk nu ‘Mine’, een soort Koreaanse Dynasty voor wie het nog wat zegt. Heerlijk!
Parbo en Empanadas
Al wandelend neemt de melancholie toe. Bij de garage aan de Marnixstraat ligt De Waterkant, een heel leuk terras gebaseerd op haar naamgenoot in Paramaribo en ze hebben er litterflessen Parbo-bier om te delen. Een toptent die doet verlangen naar dat mooie land. Even verder op de Rozengracht heb je Sal Muera, met een Latijns-Amerikaanse keuken van mega-Argentijnse biefstukken en empanadas, Peruaanse ceviche en echt goede Mexicaanse Mezcal.
Hoe geweldig ook, het gevoel dat het allemaal op ‘oranje’ of in ieder geval op ‘veel gedoe’ staat is, nou ja, serieus zwaar ellendig. Als eerste voor de mensen ter plekke en de aanbieders, maar ook voor vele ver-weg reizigers die het in hun DNA hebben daar heen te reizen om wat voor reden ook. Hoe moeten nieuwbakken stelletjes nu hun relatie testen op houdbaarheid? Daar heb je twee maanden Zuid-Oost Azië voor nodig. Als je dat overleeft, kun je pas samenwonen. Of je hebt in ieder geval je theorie gehaald. Tieners die na hun middelbare school echt uit de veilige eierdop moeten komen: een paar maanden trekken door Costa Rica, Zuidelijk Afrika of Australië natuurlijk, ver weg van de papa en/of de mama. En alle once in a lifetime dromers? Hun dromen liggen doorgaans ver weg; Frans Polynesië, de Galapagos, een Antarctica cruise, Route 66. Dat zijn de dromen die je wakker houden in een regenachtige maandagfile.
Ver moet terug, hoe dan ook, en zo snel mogelijk. Voor het algeheel welzijn van elke reiziger wereldwijd, de dromers, de avonturiers, de ontdekkers, de foodies, de luiwammesen, de creatievelingen, de ontsnappers, de manisch reislustigen, de hongerigen naar meer. En iedereen anders die dat net zo graag wil als ik.
Typisch van deze schrijver, het niet tevreden kunnen zijn met wat wel kan. Niet dat ik niet ver weg wil, daarentegen. Voor mij is het denk ik nog belangrijker dan voor hem. De familie in Indonesië, daar kan ik niet eens naar toe nu, het land staat toeristen gewoon niet toe en de situatie daar is nu erg slecht. Dit is iets anders dan voor je plezier naar Costa Rica of Zuid Afrika gaan. Maar ik accepteer dat het niet kan, het is nu eenmaal zo.
Daarentegen heb ik nu roadtrips in Europa gemaakt die ik anders nooit zou doen. Met 200% waardering voor wat wel kan. Dat zelfs Duitsland veel te bieden heeft, dat de natuur in de Alpen niet onder doet voor wat ik eerder zag in de Andes of Amerika. Dat de dorpen en steden de leukste zijn in de wereld. Geen geklaag dat ik even niet kan naar Nieuw Zeeland of Maleisië. Gewoon waarderen wat wel kan in plaats van dat geklaag dat je niet kan gaan naar Japan of Australië. Ik word een beetje misselijk van dat geklaag, zit al erg dat ik mijn familie ver niet eens kan zien, en zelfs dat moet ik voor nu gewoon accepteren.